In de consensussystemen voor het bewijs van werk besteden de miners energie in het oplossen van een puzzel.
In ruil daarvoor krijgen ze een beloning.
In een proof-of-stake systeem plaatsen “validators” een borg of “stake” op een slim contract, waarbij ze beloningen of “rente” verdienen voor het goed valideren van de staat van de blockchain.
Door van validators te eisen dat ze tokens storten om deel te nemen, stemmen de proof-of-stake systemen niet alleen de prikkels voor het correct valideren van transacties (zoals bij proof-of-work) op elkaar af, maar gaan ze nog een stap verder door slecht gedrag te bestraffen.
Als een oneerlijke validator het protocol schendt, wordt zijn storting “gekort” of in beslag genomen en verdeeld onder de overige eerlijke validatoren op het netwerk.
Een voordeel van proof-of-stake ten opzichte van proof-of-work is dat er geen energie wordt “verspild”.
Echter, proof-of-stake protocollen zijn vaak complexer en hebben hun eigen unieke kwetsbaarheden.
Bij proof-of-work is het niet mogelijk om een valse “geschiedenis” van transacties te presenteren vanwege de berekening die in de productie van de blockchain is gemaakt.