De kans is groot dat je wel eens van geluk filosofie hebt gehoord.
Maar wat is het dan eigenlijk? Filosofen stellen enkele belangrijke vragen over geluk: kunnen mensen gelukkig zijn?
Zo ja, willen ze dat dan? Als mensen zowel een verlangen hebben om gelukkig te zijn als het vermogen om gelukkig te zijn.
Betekent dit dan dat ze het geluk voor zichzelf en voor anderen moeten nastreven?
Als ze dat kunnen, willen en zouden ze gelukkig moeten zijn, maar hoe bereiken ze dat doel?
Dit is dan ook echt wat geluk filosofie is. Geluk filosofie is de filosofie die draait om geluk.
Je denkt na over wat je gelukkig maakt in het leven en wat voor de meeste mensen als geluk moet worden gezien.
Binnen de geluk filosofie zijn er talloze soorten stromingen te ontdekken.
Hierover laten we je wat meer zien.
Geluk filosofie in het oude Griekenland
Democritus, een filosoof uit het oude Griekenland, was de eerste filosoof in de westerse wereld die de aard van het geluk onderzocht.
Democritus beweerde dat geluk een ‘gemoedstoestand’ was en introduceerde een subjectieve kijk op wat geluk is.
Een meer objectieve kijk op geluk werd geïntroduceerd door Socrates en zijn student, Plato.
Zij stelden dat geluk “veilig genieten van wat goed en mooi is” is.
Plato ontwikkelde het idee dat het beste leven er een is waarbij een persoon ofwel het plezier in het uitoefenen van intellectuele deugden nastreeft.
De opkomst van het Hedonisme
Hedonisme is, om het eenvoudig te zeggen, het streven naar plezier als het enige intrinsieke goed.
Dit was een lange tijd de bekendste visie op geluk.
Men dacht dat een goed leven werd aangeduid met het zoeken naar plezier en het bevredigen van fysieke, intellectuele/sociale behoeften.
In de oudheid werd ook gedacht dat het niet mogelijk is om een goed leven te leiden zonder te leven in overeenstemming met de rede en de moraal.
Epicurus, wiens werk werd gedomineerd door hedonisme, beweerde dat in feite deugd (leven volgens waarden) en plezier onderling afhankelijk zijn.
Deze visie kreeg natuurlijk ook een hoop kritiek, mensen vonden namelijk dat deze geluk filosofie niet genoeg rekening houdt met het nemen van verantwoordelijkheid in je leven.
Dit is dan ook waar ze in de Middeleeuwen op terug zijn gekomen.
Een andere visie in de Middeleeuwen
In de middeleeuwen zeiden christelijke filosofen dat deugd weliswaar essentieel is voor een goed leven, maar dat deugd alleen niet voldoende is voor geluk.
Volgens de christelijke filosofen ligt het geluk in de handen van God.
Hoewel de christenen geloofden dat het aardse geluk niet volmaakt was, omarmden zij het idee dat de Hemel het eeuwige geluk beloofde.
Een meer seculiere verklaring van geluk werd geïntroduceerd in het tijdperk van de Verlichting.
Vanaf het begin van de negentiende eeuw werd geluk gezien als een waarde die is afgeleid van maximaal genot.